Yapraklar kopar takvimden birer birer,
Koşar aceleyle yıllar, telaş içinde;
Saymayı bırakır insan on yediden sonra,
Yaşadığını fark eder, yalnız bir başına.
Ne gam, solsa da rengi hayatın günbegün,
Tükense de umutları ardı sıra,
Bir çocuk direnir içinde,
En özlediği on iki, on üç yaşında.
